Rozdział 23 Randka w nocy

To, że moja matka odwołała mój lot do Connecticut, rozdzierało mi serce. Jestem gotowa opuścić to miejsce, zwłaszcza po ataku, ale wciąż mam niedokończone sprawy, którymi muszę się zająć, zanim wyjadę. Poza tym nie ma mowy, żebym mogła zrobić wiele, jeśli wyjadę teraz, mając złamane żebra, więc równie dobrze mogę tu zostać, dopóki nie będę mogła się poruszać i robić rzeczy na własną rękę.

Jeszcze nie powiedziałam Jasperowi nic o moim wyjeździe. W zależności od mojej decyzji, mogę mu w ogóle nie powiedzieć. To jeden z powodów, dla których zgodziłam się pójść z nim do kina dziś wieczorem. Minął prawie tydzień odkąd wróciłam ze szpitala, a on przychodził po szkole, żeby pomóc mi w domu, kiedy nikogo nie było w pobliżu. Nadal przychodzi, nawet jeśli nie potrzebuję pomocy, i tak naprawdę było miło. Widziałam wiele starego Jaspera, ale nie jestem pewna, czy to dlatego, że moja rodzina jest w pobliżu, czy też naprawdę próbuje zwolnić dla mnie tempo.

Kiedy zapytał mnie dziś rano, czy pójdę z nim do kina dziś wieczorem, nie powiedziałam „tak” tylko dlatego, że to randka, ale dlatego, że muszę opuścić ten dom, a moi rodzice nie pozwolą mi nigdzie iść samej, Jasper też nie. Chcę spróbować poznać go jeszcze raz, pomoże mi to w podjęciu decyzji, ale boję się, że ten łobuz wyjdzie, gdy tylko zostanę z nim sam na sam. Przechodzi mnie dreszcz na samą myśl o tym i marszczę brwi. Jak mogę ciągle mówić Jasperowi, żeby się tak nie zachowywał, a potem moje ciało reaguje na możliwość, że zrobi dokładnie to samo?