rozdział-475

Cooper się uśmiecha, a ten uśmiech mnie tak bardzo irytuje. Omijam Damiena, stając naprzeciwko pół-Wiedźmy. Różnica między nami była oczywista, gdy patrzył na mnie. Gdyby Klaus nie trzymał jego rąk, to prawdopodobnie byłabym za blisko. „Do czego się uśmiechasz, Cooper?” Wbijam czubek pazura w jego brzuch tuż pod pępkiem. Uśmiech znika i widzę błysk bólu w jego oczach.

„Wstrzyknąłem mu to samo, co on wstrzyknął każdemu innemu” – mówi mi Klaus. „On nie potrafi projektować. Nie potrafi leczyć. Nie potrafi nic zrobić”.

„Czy to prawda?” Wciskam pojedynczy pazur trochę głębiej. Cooper zaciska usta i próbuje głęboko oddychać. Ból musi być potworny, ale dobrze go ukrył. „Powiedz mi Cooper. Dlaczego uważasz, że masz prawo robić to tak wielu ludziom?”