Rozdział 229

Podczas zajęć kilka razy przyłapałem Edwina zerkającego w moją stronę. Za każdym razem oddech zatrzymywał mi się w gardle, zatrzymując się tam niczym odłamki szkła.

To była tortura, być tak blisko niego, a jednocześnie nie móc nic powiedzieć ani zrobić. Jego głos, gdy wykładał o historii projektowania mody w Europie Wschodniej, był zarówno kojący, jak i wkurzający. Nie mogłam zdecydować, czy moje pragnienia, by przeskoczyć przez biurka i podejść do niego, były po to, by go pocałować, czy udusić. Może jedno i drugie.

Kiedy w końcu skończyły się zajęcia, miałam dość. Nie byłam już tą samą dziewczyną, którą byłam, kiedy się poznaliśmy – nie zamierzałam już być zastraszana jego obecnością. Zranił mnie i upewnię się, że on o tym doskonale wie.