Rozdział 2 Naprawdę chcesz zostać moją żoną?

Słysząc hałas, starszy kamerdyner o siwych włosach podszedł do drzwi sypialni głównej, ale rozsądnie pozostał na zewnątrz.

Kaiden cenił swoją prywatność i nie tolerował nieproszonych wtargnięć w jego przestrzeń osobistą.

„Cayson, pozwoliłeś jej wejść?” Ton Kaidena był ostry.

W Moon Manor tylko Cayson Buckley, który opiekował się Kaidenem od dzieciństwa, odważył się wpuścić Ellie do swojego pokoju bez uprzedniej zgody.

Cayson odpowiedział z westchnieniem: „Panie Thorpe, samotność nie trwa wiecznie. Pani Thorpe miała nadzieję, że panna Gordon zostanie twoją żoną, spełniając jej życzenie jako twojej matki”.

Kaiden, pozornie ignorując słowa Caysona, odpowiedział lodowato: „To pierwszy i ostatni raz, kiedy to robisz, Cayson”.

Zaledwie tydzień temu Ellie zaręczyła się z jego bratankiem, Erickiem Thorpe'em.

Teraz stała na zewnątrz w deszczu, znosząc trudności, aby być blisko niego.

Kaiden rozmyślał nad zmienną naturą kobiecych uczuć.

Nie pragnął kogoś, kogo już wybrał ktoś inny.

Stojąc przy oknie francuskim, Kaiden miał wyraźny widok na Ellie.

Pośród błyskawic można było dostrzec sylwetkę Ellie, która wyłoniła się zza ozdobnych bram.

Jej delikatna skóra, wyraziste oczy, elegancki nos i delikatne usta czyniły ją uderzająco piękną, niczym rzadki kwiat w nocy.

Była przemoczona do suchej nitki, a krople deszczu spływały po jej twarzy, kreśląc ścieżkę od czoła do oczu, policzków i brody, zanim spadły na ziemię.

Nie wpłynęło to jednak negatywnie na jej wygląd; wręcz przeciwnie, dodało jej delikatnego uroku.

Nagle, jakby przeczuwając coś, kobieta w deszczu spojrzała w górę.

Przez strug deszczu wzrok Ellie ograniczony był do wysokiej sylwetki stojącej przy oknie francuskim na drugim piętrze.

Świadoma, że Kaiden ją obserwuje, Ellie delikatnie się uśmiechnęła, przechyliła głowę i lekko pomachała w stronę drugiego piętra.

Jej zachowanie wydawało się uległe i łagodne, ale po bliższym przyjrzeniu się, było oczywiste, że stanowiło wyzwanie.

To było tak, jakby mówiła: „Zostanę panią Thorpe!”

„Odeślijcie ją z powrotem do Gordonów, zanim umrze z hipotermii” – rozkazał Kaiden, a jego obecność wywołała dreszcze, gdy wycofał się do swojego gabinetu.

Zaoferował jej wyjście. Jednak jeśli ona zdecyduje się zignorować szanse, on nie będzie interweniował.

-

Na zewnątrz głównej willi burza kontynuowała swój nieustanny atak.

Gdy Kaiden zniknął za oknem, Ellie odwróciła wzrok. Jej ból głowy nasilił się pod wpływem nieustającego deszczu, a jej ciało trzęsło się z zimna i gorączki.

Nie zniosłaby tego, gdyby nie groźby rodziny Gordo, która wykorzystywała Cecelię Gordon, swoją adoptowaną babcię, jako dźwignię, by zmusić ją do kontynuowania służby.

Gordonowie nigdy nie okazali jej życzliwości, tylko narzucali surowe wymagania. Nawet gdy podziwiano ją jako najlepszą towarzyszkę, ich niezadowolenie pozostało.

Ellie pamiętała dawne nadużycia Gordonów, które skutkowały siniakami i silną gorączką. Tylko Cecelia okazała jej współczucie, zabierając ją do szpitala i opiekując się nią.

Cecelia była jedynym źródłem ciepła w latach spędzonych przez Ellie z Gordonami.

Nagle zadzwonił jej telefon, sygnalizując połączenie przychodzące.

„Ellie, po prostu mnie błagaj, a będziesz mogła zostać przy mnie” – powiedział w rozmowie znajomy męski głos, ociekający protekcjonalnością.

Ellie poczuła falę odrazy na jego słowa i prychnęła z irytacją: „Erick, jesteś zwykłym oszustem, który mnie zdradził, mimo że byliśmy zaręczeni. Pieprzyć cię, ty podły draniu! Sprawiasz, że robi mi się niedobrze!”

Rodziny Gordonów i Thorpe'ów zaaranżowały długotrwałe zaręczyny, a Gordonowie wybrali rodzinę Ericka jako sojuszników. Rozkazali Ellie, aby zaręczyła się z Erickiem, kimś, kim nie była zainteresowana. Po ujawnieniu jej prawdziwej tożsamości Gordonowie zmienili plany, namawiając ją do poślubienia Kaidena, aby wypełnić zobowiązanie zaręczynowe.

W przeddzień swojego ślubu Ellie przyłapała Ericka i Demi Gordon, niedawno uznaną córkę Gordon, w kompromitującej sytuacji.

Ujawniło to ich długotrwały romans, a Ellie zrozumiała plan Gordonów, którzy chcieli zastąpić Demi nią w małżeństwie z Kaidenem.

„Spałem z Demi, bo jesteś zbyt pruderyjny. Byliśmy już zaręczeni, a ty nawet nie pozwoliłeś mi się dotknąć!”

Nie dostrzegł błędu w swoim postępowaniu.

Dla Ericka uroda Ellie nie miałaby sensu, gdyby miała pozostać nienaruszalna.

„Ellie, Kaiden nie może dać ci tego, czego potrzebujesz, zwłaszcza w sypialni. Jeśli chcesz żyć dobrym życiem, musisz zostać ze mną”.

„Erick, obudź się! Nie zamierzam zniżać się do twojego poziomu! Jesteś zwykłym śmieciem!” syknęła Ellie.

Przyszła jej do głowy pewna myśl, uśmiechnęła się z politowaniem, po czym dodała: „A tak w ogóle, Erick, pamiętaj, żeby w przyszłości nazywać mnie ciocią Ellie!” Po rozłączeniu się Ellie poczuła przypływ triumfu, wyobrażając sobie gniew Ericka.

Biorąc pod uwagę, że ojciec Ericka był przyrodnim bratem Kaidena, Erick był technicznie jej bratankiem.

Fakt, że ten łajdak Erick został jej siostrzeńcem, wydawał się jej małym zwycięstwem.

Z upływem czasu świadomość Ellie słabła, jej ciało wahało się między zimnem i ciepłem, walcząc o zachowanie przytomności.

Była zdeterminowana i nie zamierzała się poddać.

Co by się stało z Cecelią, gdyby tu zemdlała?

Na wschodnim niebie pojawiło się pierwsze światło świtu.

Był już poranek.

Deszcz, kiedyś ulewny, stopniowo zamienił się w mżawkę, po czym ustał.

Gdy pokojówki otworzyły główną bramę Moon Manor, po kocich łbach przetoczył się wózek inwalidzki, a jego koła rozbrzmiały echem.

Kaiden siedział na wózku inwalidzkim, jego zachowanie było rozluźnione. Zauważył Ellie wciąż przy drzwiach, przemoczoną i widocznie osłabioną.

Przemoknięte włosy Ellie przykleiły się do jej twarzy, skóra była niezwykle zarumieniona, a usta niepokojąco blade.

Jednak w jej oczach widać było mieszankę determinacji i... buntu.

Powitała go słabym gestem ręki: „Dzień dobry, panie Thorpe!”

Jej głos, choć słaby i chrapliwy, zdawał się znajdować oddźwięk w Kaidenie.

Kaiden zmarszczył brwi, a jego wyraz twarzy był równie nieprzenikniony jak zawsze.

Powiedział Ellie zaledwie dwa słowa. „Jeszcze żyjesz?”

„Zawiedziony, panie Thorpe?” Gorączkowy stan Ellie dodał jej słowom odrobinę śmiałości. „Pamiętasz, powiedziałeś, że jeśli przeżyję noc, będę panią Thorpe”.

Nie mógł jej teraz odprawić!

Kaiden zręcznie prowadził wózek inwalidzki i zatrzymał się zaledwie kilka centymetrów od Ellie.

Pomimo pozycji siedzącej, jego wysoka sylwetka pozwalała mu bez wysiłku unieść brodę Ellie do góry.

Opierając się o wózek inwalidzki, spojrzała na niego, a jej oddech zamarł ze zdziwienia.

Z bliska rysy twarzy Kaidena były uderzająco wyraźne, nawet drobne szczegóły jego rzęs.

Spojrzał na nią zimnym i niewzruszonym wzrokiem.

„Więc, Ellie, tak bardzo chcesz zostać moją żoną? Hmm?”