Rozdział 817

Dreszcz przechodzi mi po plecach, gdy rozglądam się po Krainie Ciemności i uświadamiam sobie, że po raz pierwszy od tygodni jestem poza moją głupią małą klatką. Spoglądam na małe gniazdko poduszek i koców, które tam zostawiłem - w którym zwykle śpię w nocy - i śmiech wydobywa się z mojego gardła. Ponieważ jestem wolny - przynajmniej na razie - i zamierzam uzyskać cholerne odpowiedzi.

Odwracam się w lewo i odchodzę wzdłuż odległości, która, jak sądzę, jest korytarzem, którym kilka razy szedłem u boku Gabriela. Idę tam, gdzie, jak sądzę, powinien być koniec i patrzę w lewo i prawo, próbując zapamiętać układ zamku. Po prawej stronie są bardziej publiczne części pałacowych sal konferencyjnych i wszystko inne - ale po lewej...

Biorę głęboki oddech i po prostu to robię, wiedząc, że eksperymentowanie jest moją najlepszą szansą. Kroczę trochę do przodu, rozkoszując się względną swobodą, a następnie wracam do Atalaxii, aby sprawdzić, czy poczyniłem jakieś postępy.