Rozdział 800

Choć mam zamiar rozerwać mu gardło i wrócić do domu z jego krwią kapiącą z moich kłów.

Mijają godziny, zanim Gabriel odprowadzi mnie z powrotem do mojego pokoju. Godziny śmiechu z okropnych żartów o tym, jakie mam szczęście, że zostałam uratowana z ojczyzny, którą cenię. Godziny uśmiechania się do starych mężczyzn, którzy gapią się na mnie w moim śmiesznym gorsecie i otwarcie komplementują Gabriela, jaki łup ukradł z tej pogańskiej krainy, jakich pięknych synów mu urodzę. Godziny wdzięczących się kobiet, które gratulują mi w kółko szczęścia, jakie miałam, będąc spółkowaną z tym... potworem.

Gdy wracamy do pokoju, moja głowa wali - absolutnie wali, ponieważ przez cały czas znosiłam dworzan, robiłam co mogłam, by trzymać maskę, gdy aktywnie obrażali mojego ojca, nazywali moją matkę wiejską dziwką, śmiali się z mojej ciotki za nazywanie siebie lekarzem - przez cały czas... Wilk Gabriela pchał. Pchał w moją stronę, próbował się do niej dostać, próbował zastraszyć ją, by zaakceptowała więź i zbudowała most między naszymi duszami. Warczał na nią, groził jej i wył do niej.