Rozdział 799

Zakrywam grymas na myśl o spotkaniu z moim wrogiem i kiwam głową w stronę Gabriela, pozwalając, by moja twarz rozciągnęła się w ładnym uśmiechu, jakbym była tym podekscytowana. Gabriel patrzy na mnie przez chwilę, myślę, że zaskoczony, a potem wybucha mrocznym śmiechem, potrząsając głową i prowadząc mnie. „Możesz opuścić przód wokół mnie, Ariel”, mruczy, mocno oplatając moje ramię swoim, tak że idę blisko jego boku. „Chociaż jest dobrze w towarzystwie wszystkich innych. Tak, pozwól, by sąd uwierzył, że jesteś potulna i słodka”.

„Nie ma frontu, Wasza Wysokość” – mówię całkiem lekko, uśmiechając się i kiwając głową do tych wokół nas, którzy poświęcają chwilę, by kiwnąć głową w moją stronę. „Bardzo się cieszę, że tu jestem. Uratowałeś mnie przed tyranią mojej ojczyzny”.

Parska śmiechem i znów spogląda na mnie. „Kłamstwa. Wiem, że jesteś patriotą, Ariel.”