Rozdział 255

Poczułem lekki niepokój i otworzyłem usta, żeby zadać więcej pytań, ale nagle pociąg wydał głośny gwizd, który sprawił, że omal nie wyskoczyłem z butów.

„No chodź!” woła Jesse, wystawiając głowę z wnętrza autokaru. „Tutaj jest szampan! Nie będę na ciebie czekał! Jeśli wszystko zniknie, zanim tu dotrzesz, to będziesz mógł winić tylko siebie!”

Śmieję się, ruszając z zapałem do przodu, Rafe i Luca podążają tuż za mną. Ale gdy tylko stawiam stopę na pięknie zdobionych złotych schodach, słyszę, jak ktoś nieśmiało chrząka za mną. Gwałtownie łapię oddech, jakoś rozpoznając ten dźwięk, i odwracam się, szeroko otwierając oczy.