Rozdział 6

Elisa spojrzała na Julię ze zdziwieniem. Czy babcia naprawdę wie?

Julia pociągnęła Elisę, żeby usiadła obok niej i powiedziała uroczyście: „Nie martw się! Jeśli nie wróci do domu na noc, ukarzę go za ciebie i połamię mu nogi!”

Rzęsy Elisy lekko zadrżały. Okazuje się, że babcia wie tylko o cierpieniach, przez które przeszłam. Jeszcze nie wie o rozwodzie.

Julia zauważyła ponury wyraz twarzy Garetha i zrugała go: „Co to za spojrzenie? Dlaczego? Jesteś zły, bo poprosiłam cię, żebyś przyprowadził tu swoją żonę na kolację?”

Gareth opanował swój wyraz twarzy i zwrócił się do Julii. „Nie ośmieliłbym się”.

„Hmph! Czy jest coś, czego nie ośmielasz się zrobić? Nie jesteś już taka młoda! Kiedy dasz mi wnuka? Czy nie wiesz, że twoim obowiązkiem jest przekazanie go dalej w linii rodzinnej?”

Elisa rzuciła się, by wesprzeć Julię, gdy ta wstała.

Gareth zmarszczył brwi i spojrzał na Elisę.

Tymczasem służba zauważyła powrót Garetha i wkrótce skończyła nakrywać do stołu do kolacji.

Julia pociągnęła więc Elisę w stronę stołu jadalnego. „Chodź! Zjedzmy kolację! Jeśli nie spodoba mu się tutejsze jedzenie, może się wynieść i nigdy nie wracać!”

Wyraz twarzy Garetha stał się jeszcze bardziej ponury. Nie odezwał się, ale usiadł przed nimi.

Julia hojnie nałożyła Elisie mnóstwo jedzenia. Wyglądało na to, że Elisa była jej biologiczną wnuczką, a Gareth jej zięciem.

Elisa jadła do woli i rozmawiała z Julią.

Gareth wydawał się porzucony na swoim końcu stołu. Odłożył widelec i zwrócił się do Julii: „Babciu, dlaczego nagle mnie prosisz... Prosisz nas, żebyśmy przyszli tu na kolację?”

„Czy wiesz, jak długo mnie tu nie odwiedziłeś?” Julia spojrzała na Garetha i wściekła się jeszcze bardziej, gdy zobaczyła, że Gareth nie przejmuje się nią. „Czy tak trudno jest spędzać ze mną czas? Twój dziadek często podróżuje służbowo i zostawia mnie tu samą. Jak możesz zadawać takie pytania?”

Gareth nie miał nic do powiedzenia.

Kontynuował jedzenie i nic nie mówił.

Z drugiej strony Julia jeszcze bardziej się zdenerwowała i uderzyła dłonią w stół. „Nieważne co, Elisa jest twoją żoną i powinieneś ją cenić. Dlaczego ciągle jeździsz do szpitala, żeby spędzać czas z tą przebiegłą kobietą? Czy nie zawstydziłeś wystarczająco rodziny Wickamów?”

Wyraz twarzy Garetha stał się ponury. „Babciu , Linda uratowała mi życie”.

„Ona uratowała ci życie? Każdy widzi, że cię oszukuje!”

Gareth zmarszczył brwi i spojrzał gniewnie na Elisę.

Elisa spojrzała na niego i uśmiechnęła się szyderczo. Wiedziała, że myślał, że go obgadywała.

Wcześniej obawiałem się, że Gareth źle mnie zrozumie, ale teraz... Ha!

Kogo obchodzi, że on źle zrozumiał?

Czy coś stracę?

„Przestań się na nią gapić! Elisa nic mi nie powiedziała! Myślisz, że nie zauważę? Chodziłaś do szpitala każdego dnia i nie zawracałaś sobie głowy powrotem do domu!”

Gareth zacisnął usta i milczał.

Kolacja głównie polegała na tym, że Julia łajała Garetha. Julia nie przebierała w słowach i nie okazywała mu litości.

Elisa czuła satysfakcję słuchając, jak Gareth jest karcony. Czuła nawet, że ktoś pomścił upokorzenie, którego wcześniej doznała.

Po krótkiej pogawędce z Julią Elisa i Gareth w końcu opuścili dworek.

Jednak Elisa znalazła się w dylemacie.

Julia nadal nie wiedziała, że się rozwiedli. Co więcej, nadal zachowywali się jak para i dzielili się samochodem.

Mimo to Elisa nie chciała już mieć nic wspólnego z Garethem. Już w drodze do dworu kipiała z frustracji,