Rozdział 5 Utrzymywanie tak zwanej godności

Nie mogła pójść do szpitala.

Gdyby tam poszła, jej sekret z pewnością wyszedłby na jaw.

To było śmieszne, ale nie chciała, żeby ktokolwiek dowiedział się o dziecku, bo chciała zachować resztkę godności, jaka jej pozostała.

Ewa wiedziała, że jej rzekoma godność zniknęła od dnia, w którym zgodziła się na fikcyjne małżeństwo z Adrianem.

Czy teraz, stojąc przed nim i jego ukochaną, miała jeszcze odrobinę godności?

Eva spuściła wzrok. Nie mogła się zmusić, by odsłonić cokolwiek, co mogłoby wywołać drwiny.

Słysząc jej słowa, Adrian mocno zmarszczył brwi, zawrócił samochód i gwałtownie zaparkował na poboczu drogi.

Widząc to, Ewa pomyślała, że chce, aby wysiadła z samochodu, więc wyciągnęła rękę, aby otworzyć drzwi.

Ale w następnej sekundzie samochód był zamknięty.

Adrian spojrzał na nią w lusterku wstecznym z niewytłumaczalnym wyrazem oczu.

„Dlaczego nie pójdziesz do szpitala?”

Eva zachowała spokój i spokojnie powiedziała: „Jeśli nie będę się dobrze czuła, sama pójdę do lekarza”.

Słysząc to, Adrian niebezpiecznie zmrużył oczy.

Vivian pośpiesznie powiedziała: „Adrian, czy to przeze mnie? Może ja mogę stąd wyjść, a ty zabierzesz Evę do szpitala. W końcu jej stanu nie można już lekceważyć”.

Po skończeniu rozmowy Vivian nachyliła się w stronę Adriana, chcąc nacisnąć przycisk otwierający drzwi.

Wtedy Ewa zobaczyła, że Adrian ją zatrzymuje, a ich nadgarstki się zetknęły.

„Nie mów tak”. Adrian zmarszczył brwi, spojrzał na Evę, a potem powiedział: „Nie myśl o tym za dużo. To nie ma nic wspólnego z tobą”.

Vivian spojrzała na ich dłonie, a w jej oczach pojawił się nieśmiały wyraz.

Ewa spokojnie obserwowała tę scenę.

Odwróciła wzrok dopiero, gdy wzrok Viviana spotkał się z jej wzrokiem, czując się lekko zawstydzona.

„Evo, źle cię wcześniej zrozumiałam. Myślałam, że jesteś na mnie zła z powodu Adriana. Przepraszam.” Eva spojrzała na nią słabym wzrokiem.

Gdyby nie pomoc Vivian i jej życzliwość, Eva podejrzewałaby, że celowo wypowiada te słowa. Ale przecież była też jej dobroczyńcą. Eva wymusiła uśmiech. „Wszystko w porządku”.

Jednak Vivian się uśmiechnęła i powiedziała: „Nie chcesz iść do szpitala, boisz się? Mój przyjaciel otworzył małą klinikę po powrocie do kraju. Może pójdziesz tam i zajrzysz?”

Po tych słowach spojrzała na Adriana i zapytała: „Adrian, co o tym myślisz?”

Adrian nie zgodził się od razu. Zamiast tego zmarszczył brwi i powiedział: „Klinika? Czy jest wiarygodna?”

Vivian poczuła się trochę zawstydzona i powiedziała: „Oczywiście. Jeśli nie jest niezawodny, dlaczego miałabym go polecać? Nie ufasz mi?”

Po chwili namysłu Adrian skinął głową i powiedział: „W takim razie chodźmy do kliniki”.

Ewa zmarszczyła brwi.

W następnej chwili samochód Adriana już odjechał, ignorując jej odmowę. Vivian wciąż mówił do niej miłe słowa.

„Evo, nie martw się. Mój przyjaciel ma dobrą osobowość. Jest cierpliwy i delikatny w stosunku do pacjentów. Wyjaśnię mu twoją sytuację z wyprzedzeniem. Będziemy działać powoli, kiedy tam dotrzemy, dobrze?”

W porównaniu do łagodnej i troskliwej Vivian, Eva czuła się jej całkowitym przeciwieństwem, uparcie odmawiając pójścia do lekarza, nawet gdy była chora.

Co jeszcze mogła powiedzieć? Eva milczała, a samochód znów odjechał.

Po przybyciu do kliniki Vivian pomogła Evie wysiąść z samochodu i cicho powiedziała: „Czy nadal czujesz zawroty głowy? Jeśli jest ci niekomfortowo, możesz oprzeć się o moje ramię”.

Vivian mówiła cicho i wydzielała słaby zapach gardenii. Jej czyny były również delikatne i czułe.

Eva spuściła wzrok i pomyślała: „Vivian nie tylko była piękna, ale także pod wieloma względami wyjątkowa. A co najważniejsze, uratowała życie Adrianowi. Gdybym była Adrianem, prawdopodobnie też polubiłabym Vivian”.

Po przybyciu przyjaciela Vivian, poszła z nim długo rozmawiać. Mężczyzna miał na sobie biały fartuch. W końcu jego wzrok wylądował na twarzy Evy, skinął głową i podszedł.

„Cześć, jesteś przyjacielem Vivian, prawda? Nazywam się Brian Mitchell.”

Ewa skinęła mu głową i powiedziała: „Witaj”.

„Masz gorączkę?” Brian zapytał cicho, podnosząc rękę, by dotknąć czoła Evy.

Nagła bliskość sprawiła, że Eva instynktownie przesunęła się na bok. Jej reakcja wywołała uśmiech na twarzy Briana, który powiedział cicho: „Tylko sprawdzam temperaturę”.

Nie kontynuując, wyjął termometr i powiedział: „Najpierw zmierzmy ci temperaturę ciała”.

Eva wzięła go od niego.

Głos Adriana dobiegł ją zza pleców: „Wiesz, jak używać termometru, prawda?”

Eva go zignorowała. Jak mogła nie wiedzieć, jak używać termometru?

Jednak ponieważ była chora, miała zawroty głowy, w związku z czym jej ruchy były powolne.

Po użyciu Brian powiedział, że będą musieli jeszcze chwilę poczekać.

Widząc to, Vivian skorzystała z okazji, żeby porozmawiać z Brianem.

„Brianie, pozwól, że przedstawię ci Adriana” – powiedziała.

„Adrian, to jest Brian, o którym wspominałem ci wcześniej przez telefon. Jest wysoko wykwalifikowanym lekarzem, ale kocha wolność, więc wrócił do swojego kraju i otworzył tę klinikę. Brian, to jest Adrian, on jest…”

Zatrzymała się na chwilę, po czym zarumieniła się i powiedziała: „…mój przyjacielu”.

„Przyjacielu?” Brian uniósł brwi na to określenie. Następnie jego spojrzenie mimowolnie przesunęło się po twarzy Evy, zanim wróciło do Adriana. „Cześć, jestem Brian. Miło cię poznać”.

Po chwili Adrian podniósł rękę i lekko uścisnął dłoń Briana. „Adrian.”

„Wiem” Brian uśmiechnął się tajemniczo i powiedział coś dwuznacznego, „Vivian często o tobie mówi. Ma cię w wielkim poważaniu”.

„Brian!” Vivian wydawała się być zaskoczona, ponieważ jej jasne policzki natychmiast zrobiły się różowe.

„Co się stało? Powiedziałem coś złego? Czy nie chwalisz go często przy wszystkich?”

„Dobra, przestań” – przerwała mu.

Podczas rozmowy Adrian spojrzał na Evę.

Siedziała tam z delikatnie opuszczonymi powiekami. Kilka miękkich pasm włosów opadało, częściowo zakrywając jej czoło, zakrywając jej piękne oczy i skrywając wszystkie jej emocje.

Siedziała tam cicho, oderwana od wszystkiego, jak ktoś z zewnątrz.

Twarz Adriana natychmiast pociemniała.

Pięć minut później Brian wziął termometr, zmarszczył brwi i powiedział: „Temperatura jest trochę wysoka. Dam ci szansę”.

Jednak Ewa podniosła głowę i powiedziała: „Żadnych strzałów”.

Słysząc to, Brian spojrzał na nią, a potem się uśmiechnął, mówiąc: „Boisz się bólu? Nie martw się, jestem bardzo delikatny”.

Vivian skinęła głową na znak zgody. „Tak, Evo, twoje zdrowie jest ważne”.

Ale Eva pokręciła głową i nalegała: „Nie chcę zastrzyków i nie chcę brać leków”.

Jej uparta postawa sprawiła, że Adrian zmarszczył brwi.

„W takim razie możemy użyć tylko chłodzenia fizycznego. Pójdę po lekarstwa i zapasy. W międzyczasie możesz użyć mokrego ręcznika, aby ochłodzić głowę. Uważaj tylko, żeby się nie przegrzać”.

Kiedy Brian i Vivian wyszli, w pokoju zostali tylko Eva i Adrian.

Ewa poczuła zawroty głowy.

Chciała pójść po mokry ręcznik, żeby się ochłodzić, ale nie miała już sił.

W tym momencie Adrian, który dotąd milczał, nagle przemówił: „Dlaczego nie możesz przyjmować zastrzyków ani leków?”