Rozdział 4 Skomplikowane emocje

Maria delikatnie zapukała do drzwi, a chwilę później otworzyła je Aria. Jej oczy były spuszczone, a ramiona opadły. Maria rzuciła jej żałosne spojrzenie i wyszeptała: „Przepraszam, kochanie. Byłam bezradna”.

Serce Arii bolało, ale wiedziała, że nikt nie mógł jej uratować przed furią męża. Nie odpowiedziała, zacisnęła usta w cienką linię, odwróciła się i wróciła do swoich obowiązków. Jej ręce poruszały się metodycznie, gdy zdejmowała prześcieradła, jej palce lekko drżały, i zastępowała je świeżymi. Łóżko musiało być idealne, tak jak lubił je Alessandro.

Z łazienki dźwięk płynącego prysznica był nieustannym przypomnieniem jego obecności. Aria poruszała się celowo, wygładzając nowe prześcieradła i poprawiając poduszki, starając się skupić umysł na zadaniu.

„Czy on jest pod prysznicem?” zapytała Maria, jej głos był ledwie głośniejszy od szeptu. Aria skinęła głową, nie podnosząc wzroku, jej ruchy były mechaniczne.

Zanim Maria zdążyła powiedzieć więcej, drzwi łazienki otworzyły się i wyszedł Alessandro, a wokół niego buchał obłok pary. Miał na sobie puszysty biały szlafrok, ciasno ściągnięty w pasie, a mokre włosy zaczesał do tyłu. Stał w drzwiach, jego oczy były zimne, gdy na krótko przesunęły się po Marii, zanim zatrzymały się na Arii, która kontynuowała swoją pracę, nie zwracając uwagi na swojego okrutnego męża mafii. Alessandro cicho podszedł do garderoby, aby przygotować się do pracy.

Maria poczuła przypływ szczęścia, gdy obserwowała zimną wymianę zdań między mężem i żoną. Jej plan wydawał się być idealnym sukcesem. Ale wtedy Aria szarpnęła głową, gdy jej włosy opadły na twarz, drażniąc ją. Gdy niechcący odgarnęła włosy na bok, ujawniły się ślady ugryzień miłosnych na całej szyi i brodzie, a nawet na policzku przy ustach - ślady pozostawione przez Alessandro, gdy ją karał w pełen miłości sposób.

Maria zacisnęła zęby ze złości. Nie mogła zrozumieć, dlaczego, pomimo wszystkich jej wysiłków, by zmienić Alessandro w przeciwnika swojej żony, nadal wybierał intymność z nią. Maria próbowała wszystkiego, by rozbić ich małżeństwo. Wysyłała gorące supermodelki i sławne aktorki, by uwiodły Alessandro, mając nadzieję, że wpadnie w ich pułapki.

Alessandro pozostał zimny i obojętny na wszystkie zaloty. Każdej nocy po imprezie wracał do domu, mając tylko zdjęcia z tymi pięknymi kobietami w ramionach dla paparazzi. Żadna z nich nie była w stanie przekonać go na tyle, by został z nimi na noc. Zamiast tego Alessandro chciał tylko, żeby impreza się skończyła, aby mógł pobiec do domu do żony.

Maria prychnęła na myśl, że Alessandro wolałby widzieć swoją żonę płaczącą z bólu pod sobą, niż słyszeć, jak druga kobieta krzyczy jego imię z rozkoszy.

Nie miała pojęcia, że Aless Andro nigdy nie kochał się ze swoją żoną, gdy była we łzach. Pomimo niechęci Arii do intymności, Alessandro ją uwiódł, sprawiając jej tyle przyjemności, że jej krzyki zamieniły się w jęki rozkoszy. Jednak ostry język, którego używał, by ukryć swoje prawdziwe uczucia, zadawał głębsze rany. Ale taki był zawsze, ucząc się od najmłodszych lat ukrywać swoje uczucia i sprawiać, by inni poddawali się jego woli.

Alessandro nigdy nie dotknął Arii przemocą, ale jego słowa były wystarczająco ostre, by przeciąć jej duszę. Każda okrutna uwaga nadgryzała jej ducha, łamiąc ją coraz bardziej każdego dnia. Czułe serce i wrażliwy umysł Arii cierpiały pod ciężarem jego nieustannych emocjonalnych udręk. Utwierdziła się w przekonaniu, że jej bezduszny mąż czerpał przyjemność z jej bólu, wierząc, że obchodziło go tylko torturowanie jej i obserwowanie, jak płacze.

Aria poczuła nagle mdłości i poczuła, jak fala mdłości ją zalewa. Zacisnęła dłoń na ustach i pośpiesznie ruszyła w stronę łazienki, jej kroki były szybkie i niepewne. Maria wyczuła, że coś jest nie tak i podążyła tuż za nią.

W łazience Aria zgięła się wpół, jej ciało wstrząsały mdłości, gdy opróżniała zawartość żołądka do muszli klozetowej. Maria stała w drzwiach, marszcząc brwi, gdy patrzyła na rozpacz Arii. Podejrzliwość mignęła w jej oczach, a w ustach pojawiła się nuta niesmaku.

Po tym, co wydawało się wiecznością, Aria w końcu zdołała przepłukać usta i wyszła z łazienki, z bladą i ściągniętą twarzą. Podjęła słabą próbę opuszczenia pokoju, zamierzając kontynuować poranne obowiązki. Musiała postawić śniadanie na stole w jadalni dla Alessandro, zanim wyjdzie gotowy do pracy. Zażądał, aby wszystko było gotowe na czas.

Ale zanim zdążyła opuścić pokój, zatrzymał ją ostry głos Marii.

„O mój Boże, Aria! Jesteś w ciąży?” – wykrzyknęła, jej ton był przepełniony wymuszonym podekscytowaniem, gdy przykleiła sobie na twarzy sztuczny uśmiech.

Alessandro szybko wyszedł z garderoby, jego koszula była w połowie zapięta, a krawat luźno zwisał mu z szyi. Jego wzrok przesunął się w stronę żony, a wyraz jego twarzy był mieszanką szoku i niedowierzania.

Aria przełknęła ślinę, jej głowa wirowała, a serce zapadało się ze strachu, gdy jej niewinne, sarnie oczy wpatrywały się w jej diabelskiego męża-mafiosa.

„Och, Alessandro” – kontynuowała Maria, jej głos ociekał nieszczerością, gdy wyciągnęła rękę, by uścisnąć dłoń swojego pasierba, udając radość. „Jestem taka szczęśliwa! W końcu, po trzech latach małżeństwa, zostanę babcią”.

„Czekaj, co ty właśnie powiedziałeś?” Oczy Alessandro zwęziły się w cienkie szparki, a jego głos nabrał niebezpiecznego tonu, który mógłby przyprawić każdego o dreszcze.

Maria, wyczuwając narastający gniew syna, zadrżała ze strachu i instynktownie cofnęła się o krok, zwiększając dystans między sobą a pasierbem.

Alessandro spojrzał ostro na swoją żonę, Arię, i zacisnął zęby z niedowierzaniem. „Aria jest w ciąży?!”

Jego zmarszczone brwi sprawiły, że dreszcze przeszły Aria, natychmiast oblewając ją zimnym potem, gdy zamarła w miejscu. Alessandro ruszył w jej stronę, jego obecność górowała nad nią.

„Czy możesz urodzić moje dziecko, kochanie?” Głos Alessandro był niski i delikatny, ale pod jego miękkością Aria wyczuła ostrzeżenie, zbliżającą się burzę. Jego pozornie delikatny ton krył w sobie więcej okrucieństwa niż jego najsurowsze słowa, sygnalizując, że zaraz rozpęta się piekło. Bez chwili zastanowienia Aria instynktownie pokręciła głową, w geście obronnym, by uchronić się przed gniewem męża.