Rozdział 6 Czy nie wiesz, kim jestem?

Wszyscy w głębi duszy byli zadowoleni, że to nie oni obrazili Ramona.

Jednak nie mogli też nie współczuć dr Griffin. Sam fakt, że sprowokowała Ramona, mógł zniszczyć całą jej karierę.

Dyrektor szpitala przybiegł, gdy usłyszał o incydencie. Natychmiast się zdenerwował, gdy dowiedział się, że dr Griffin został ranny.

Dr Griffin była lekarzem najwyższej klasy, którego niedawno zrekrutował z zagranicy. Tylko w tym miesiącu miała w kolejce dwie bardzo wymagające operacje, które mogłyby znacznie zwiększyć popularność szpitala.

Jednak teraz, gdy doznała urazu ręki, nie mogła poddać się pozostałym operacjom.

„Wygląda na to, że będziesz musiał zająć moje miejsce podczas nadchodzących operacji, doktorze Young” – powiedziała Ximena, rzucając Lachlanowi przepraszające spojrzenie.

„Nie martw się. Mogę to zrobić.” Lachlan skinął głową.

Reżyser odetchnął z ulgą, gdy to usłyszał. „To wspaniale. Możecie to sami rozwiązać”.

Miał też duże zaufanie do umiejętności Lachlana.

„Czy nie ma pan nic do powiedzenia na ten temat, sir?” zapytał Lachlan, przenosząc wzrok na dyrektora, wyglądając na niezadowolonego.

Oczy reżysera rozszerzyły się. „Co?”

„Rodzina Mitchellów posunęła się za daleko w tej sprawie. Dr Griffin przeprowadziła wczoraj kilka operacji, więc jej odmowa operowania syna pana Mitchella jest zrozumiała. Operacja zakończyła się sukcesem, ale pan Mitchell nadal czepiał się dr Griffa . Nie uważasz, że to za dużo? Nie powinieneś jej bronić?” Lachlan zmarszczył brwi.

Reżyser na chwilę zamilkł. Był też wściekły na Ramona za zrobienie czegoś takiego. Ale oni tu mówili o Ramonie Mitchellu!

„Rodzina Mitchell jest głównym udziałowcem w naszym szpitalu”. Dyrektor bezradnie westchnął. „Wiem, że pan Mitchell popełnił kilka błędów, ale biorąc pod uwagę krytyczny stan jego syna w tamtym czasie, jest to zrozumiałe”.

Przeniósł wzrok na Ximenę. „Doktorze Griffin, powinnaś była mnie posłuchać i przeprosić pana Mitchella wczoraj wieczorem. Wybaczyłby ci, gdybyś to zrobiła, ale postanowiłaś go zignorować i kazałaś mu czekać całą noc. Nic dziwnego, że się wkurzył. Rodzina Mitchellów jest najbardziej prestiżową rodziną w Fairedge, a Neil jest ich ukochanym dziedzicem. Jesteś zbyt lekkomyślna”.

Zatrzymał się na sekundę, zanim zapewnił ją: „Na szczęście pan Mitchell już wyszedł. Ponieważ nie możesz wykonywać żadnych operacji z powodu zranionej ręki, wszystko, co musisz teraz zrobić, to zająć się synem pana Mitchella. Jeśli tylko nie obrazisz go bardziej, niedługo zapomni, co zrobiłaś”.

Miał sporą wiedzę o takich szychach jak Ramon. Zazwyczaj nie byliby zainteresowani nieistotnymi osobami. Dopóki Neil będzie dobrze traktowany, uważał, że Ramon nie będzie zwracał zbytniej uwagi na doktora Griffina.

„Mam taką nadzieję” odpowiedziała Ximena. Naprawdę pragnęła, aby Ramon zapomniał o jej istnieniu.

Neil był ciężko ranny. Ximena chciała go zabrać, ale nie mógł nawet opuścić OIOM-u, a co dopiero uciec z nią.

Ximena nie spała całą noc. Nie mogła odpocząć, bo nadszedł czas na badanie Neila.

Po poprawieniu ubrania wróciła na OIOM, aby zbadać stan Neila. Opiekowała się nim całą noc. Jego gorączka opadła, więc w końcu nie było już niebezpieczeństwa.

Neil obudził się dokładnie wtedy, gdy Ximena przeprowadzała badanie fizykalne. Zaskoczony jej widokiem, instynktownie uniósł ramiona, aby osłonić głowę. W następnej chwili krzyknął z bólu, a łzy zaczęły spływać mu po twarzy.

Ximena była zaskoczona zachowaniem małego chłopca. „Nie ruszaj się!” – krzyknęła. Nadal był ranny!

Łzy płynęły po twarzy Neila, ale pozostał nieruchomy. Ximena nie potrafiła stwierdzić, czy płakał z bólu, czy z powodu czegoś innego.

„Gdzie jestem?” zapytał, jego głos był lekko chrapliwy. Wydawał się bardzo ostrożny w stosunku do Ximeny.

„Jesteś w szpitalu” – odpowiedziała Ximena najłagodniejszym głosem, na jaki było ją stać.

Neil ugryzł się w dolną wargę i zamilkł. Nie dlatego, że nie chciał mówić; głównie dlatego, że odczuwał zbyt wielki ból. W jego stanie nawet samo oddychanie powodowało potworny ból.

Ximena spojrzała na zegarek. Nadszedł czas, aby Neil jadł.

Po przeniesieniu go na zwykły oddział dała mu do zjedzenia mdłą zupę. Ku zaskoczeniu wszystkich był bardzo posłuszny i jadł wszystko, czym go karmiła.

Właśnie, gdy Neil miał skończyć zupę, ktoś nagle wbiegł na oddział i wytrącił miskę z rąk Ximeny.

Melanie spojrzała na nią groźnie i krzyknęła: „Co, do cholery, nakarmiłaś Neila?!”

„Ciociu Melanie, to była tylko zupa. Proszę, nie bądź na nią zła” – błagał Neil.

Wtedy Melanie zdała sobie sprawę, kim był lekarz przed nią — ten sam, który wczoraj przeprowadził operację Neila. Nic dziwnego, że wyglądała tak znajomo.

„To ty” – powiedziała Melanie przez zaciśnięte zęby. „Dlaczego do cholery karmisz Neila? Myślisz, że możesz ponieść odpowiedzialność, jeśli coś mu się stanie?”

„Czy to nie przez ciebie tak skończył? Gdyby nie ja, pan Mitchell już by cię żywcem obdarł ze skóry” – odparła Ximena.

Melanie zacisnęła pięści. „Kim ty jesteś, że tak do mnie mówisz?”

„To szpital, więc nie rób tu sceny. Będę musiała wezwać ochronę i kazać jej cię wyprowadzić, jeśli tak dalej będziesz robić” – stanowczo stwierdziła Ximena.

Zdając sobie sprawę, że nie może nic zrobić temu lekarzowi, Melanie podeszła do Neila i popchnęła go siłą. „Co ty robisz? Nauczyłam cię czegoś lepszego! Jak możesz jeść coś, co dał ci obcy człowiek? A co jeśli ona chciała cię otruć? Dlaczego nigdy się nie uczysz?!”

Neil widocznie drżał, ale po prostu milczał. Cierpiał zbyt mocno, by mówić.

Zirytowana Ximena złapała Melanie za rękę i odepchnęła ją od chłopca, przez co jej dolna część pleców uderzyła w pobliski stół.

Oczy Melanie rozszerzyły się z niedowierzania, gdy wydała bolesny krzyk. Nie mogła uwierzyć, że zwykły lekarz mógłby ją dotknąć.

„Jak śmiesz? Nie wiesz, kim jestem?! Zapłacisz za to!” – krzyknęła Melanie, odwracając się i wybiegając na zewnątrz, zamierzając złożyć skargę.

Ximena zaśmiała się. „Jasne. Jeśli to zrobisz, powiem wszystkim, jak skrzywdziłeś syna pana Mitchella. Zobaczymy, kto poniesie gniew rodziny Mitchellów”.

Wtedy Melanie zamarła w miejscu. Nie odważyła się ruszyć ani o cal. Doskonale wiedziała, gdzie jest jej miejsce. W porównaniu z Neilem była niczym. Rodzina Mitchellów bez wątpienia sprawi, że zapłaci.

Była wściekła, ale nie mogła nic zrobić.

Jedyne, co Melanie mogła w tym momencie zrobić, to zacisnąć szczękę i wrócić na oddział. Nie mogła sobie pozwolić na zepsucie swojego wizerunku w rodzinie Mitchell.

Było bardzo mało prawdopodobne, że Lyla się obudzi, więc jeśli będzie dobrze opiekować się Neilem, będzie miała szansę zostać panią Mitchell.

Nie uważała, że mądrze będzie niszczyć sobie przyszłość tylko po to, żeby zemścić się na zwykłym lekarzu.

Ostre spojrzenie Melanie padło na Neila i zapytała: „Neil, czy ja cię przed chwilą odepchnęłam?”

Oczy Neila rozszerzyły się z przerażenia, gdy zobaczył, że ona na niego patrzy. Chociaż łzy napłynęły mu do oczu, ugryzł się w wargę i pokręcił głową.

Nie. Miał na myśli „nie”.

Na twarzy Melanie pojawił się zadowolony uśmiech, gdy to zobaczyła. Zadowolona z odpowiedzi małego chłopca, przeniosła wzrok na Ximenę i powiedziała: „Widziałeś to, prawda? Nawet jeśli powiesz o tym panu Mitchellowi, jestem pewna, że nie uwierzy takiemu outsiderowi jak ty. Więc lepiej trzymaj język za zębami”.