Rozdział 7 Twoja żona jest piękna

Damien pocałował Cherise w usta, zanim ta zdążyła zrozumieć jej wytłumaczenie.

Mocno trzymał ją za ramiona i zamknął w swoim uścisku, całując ją bez ograniczeń.

Co więcej, jego surowa i dominująca postawa przytłaczała ją, sprawiając, że czuła się oszołomiona.

Za każdym razem, gdy ją całował, miała wrażenie, że wysysa część jej duszy.

Potem puścił ją i zaśmiał się podstępnie. „Pani Lenoir, czy to było dla pani wystarczająco dobre?”

Jej serce biło szybko i nie mogła się uspokoić.

Zaczęła się szarpać i wyrwała się z jego objęć, ale on znów uwięził ją w swoich ramionach.

Byli niebezpiecznie blisko. Nie było między nimi prawie żadnej przestrzeni.

Cherise nadal się szamotała, ale Damien trzymał ją mocno.

Trwało to jakiś czas, aż Cherise zabrakło sił.

Zacisnęła usta. „Dlaczego jesteś taki silny...”

Zanim się pobrali, stary pan Lenoir ciągle przypominał

Ciesz się, że Damien był słaby i chorowity, i że powinna się nim dobrze opiekować.

Dlatego sądziła, że Damien jest chory, tak jak jej babcia.

Jednak spojrzała w dół i zobaczyła, że jego wielkie dłonie chwytają jej szczupłą talię.

Zawsze była dumna ze swojej siły i zdrowia, jednak nie miała szans w walce z „chorowitym” Damienem.

Cherise nadymała się niezadowolona, przez co jej policzki uroczo się napuchły.

Damien uśmiechnął się i przesunął ją w wygodniejszą pozycję. Posadził ją na kolanach i powiedział: „Nie widzę, ale poza tym jestem całkowicie zdrowy”.

Potem uśmiechnął się podstępnie i zbliżył usta do jej uszu. Jego szorstki, ale magnetyczny głos pobudził jej bębenki. „Ja też jestem zdrowy tam na dole. Czy chciałaby pani to sprawdzić, pani Lenoir?”

Serce Cherise niemal wyskoczyło z piersi.

Jej twarz zarumieniła się i poczuła gorąco, gdy energicznie potrząsnęła głową. „Nie, nie! Nie chcę tego!”

Damien poczuł potrzebę, żeby ją podrażnić. Trzymał płatek jej ucha między ustami. „Jesteś pewna? Czy nie powiedziałaś, że... dasz mi dziecko?”

„Ja... dam ci dziecko, ale... nie teraz!”

Cherise była tak zaskoczona słowami Damiena, że nie mogła powstrzymać się od jąkania.

Nie mogła zrozumieć, co Damien myśli, i bała się, że będzie chciał to zrobić w samochodzie.

„Chcę powiedzieć, że... nie możemy tego zrobić!”

Damien nie odezwał się, tylko patrzył na nią niebezpiecznym i władczym wzrokiem.

Jego spojrzenie przestraszyło Cherise.

Wygląda, jakby...

Wyglądała jak przestraszone małe zwierzątko, patrząc na niego oczami pełnymi łez. "Nie..."

Damien uniósł brwi i spokojnie zapytał: „Jesteś pewien?”

"Tak..."

Cherise brzmiała na granicy płaczu. „Jesteś moim mężem i możesz zrobić mi wszystko. Ale...”

Pociągnęła nosem. „Nie wolno nam tego robić w samochodzie! Kierowca jest tutaj... To żenujące...”

W głębi duszy Cherise nadal była osobą konserwatywną.

Ona nigdy nie mogłaby zrobić czegoś tak skandalicznego...

Damien uśmiechnął się spokojnie. „Mogę poprosić kierowcę, żeby zostawił samochód”.

„Nie... To nie przejdzie. Widziałem wiele wiadomości o ludziach, którzy mieli wypadki podczas intymnej relacji w samochodzie...”

Po czym dodała niepewnie, próbując rozgryźć jego nastrój: „Możemy to zrobić w naszym łóżku... albo, jeśli nie podoba ci się łóżko... nie mam nic przeciwko podłodze...”

Damien parsknął śmiechem. „Ale czy nie wątpiłeś w moją męskość?”

„Nie, nie byłem!”

Cherise pokręciła głową z naciskiem. „Ja... wzięłam złe leki. To nie było dla ciebie”.

Czyż nie były one dla mnie?

Damien się uśmiechnął. „W takim razie, pani Lenoir... dla kogo one są?”

Cherise odebrało mowę.

Jej wyjaśnienie pogorszyło nieporozumienie.

Wpadła w panikę i wymyśliła bezsensowne wyjaśnienie. „Są dla mojej przyjaciółki, Lucy. Jej chłopak ma wszelkiego rodzaju dysfunkcje seksualne, więc poszła do szpitala, żeby kupić mu leki. Przypadkowo pomyliły się z moimi”.

Lucy mnie pierwsza oszukała. Nie może mnie winić za wciągnięcie jej w to!

Wyglądała tak poważnie, mamrocząc coś bez sensu, że oczy Damiena zmrużyły się w uśmiechu.

Czując, że jego gniew ustąpił, Cherise delikatnie objęła go za ramię i pociągnęła: „Szczerze mówiąc, wzięłam złe leki. Dlaczego podejrzewałabym, że mój mąż ma dysfunkcję seksualną?”

Jej głos był słodki jak miód.

W tym samym momencie samochód się zatrzymał.

Damien rzekł obojętnie: „Masz pół godziny na zmianę ubrania”.

Jego ton pozostał poważny, lecz Cherise wyczuła w jego głosie nutę rozbawienia.

Już się na mnie nie złości!

Natychmiast zeszła z jego kolan i wysiadła z samochodu.

Potem zrobiła krok i nagle coś sobie przypomniała. Odwróciła się i zapytała: „Nie wychodzisz?”

Damien spokojnie uśmiechnął się i odpowiedział: „Pani Lenoir, czy pyta pani, ponieważ chce kontynuować to, co robiliśmy w sypialni?”

Cherise była zbyt zawstydzona, by cokolwiek powiedzieć i uciekła do willi.

Widząc, jak ucieka zawstydzona, Damien położył ręce za głową. Jego usta wygięły się w uśmiechu.

Cherise i Frances przeszukiwały szafę przez dziesięć minut, zanim znalazły coś, co do czego mogły się zgodzić. Zdecydowały się na damską, jasnoróżową sukienkę dla Cherise.

Po założeniu sukienki Frances starannie wykonała makijaż Cherise, który pasował do stylu jej sukienki.

Poza wczorajszym ślubem Cherise nigdy nie miała na sobie tak pięknej sukni i tak doskonałego makijażu.

Spojrzała w lustro i zobaczyła, że jest piękną księżniczką, co skłoniło ją do radosnego zakręcenia się.

Frances uśmiechnęła się na jej reakcję i powiedziała: „Pani Lenoir, pół godziny prawie minęło”.

Cherise oprzytomniała, szybko złapała torebkę i wyszła na dwór w butach na siedmiocentymetrowym obcasie.

Była zbyt niewinna, by ukrywać swoje pragnienia. Każdy mógł zobaczyć, że chciała pokazać Damienowi swój nowy wygląd.

Jednak zamilkła, gdy zobaczyła czarną wstążkę na jego oczach.

Damian nic nie widzi...

Bez względu na to, jak ładnie się ubiorę, on nie będzie mógł tego zauważyć ani złożyć mi komplementu.

Zacisnęła usta z rozczarowaniem. „Możemy już iść”.

Damien spojrzał na nią obojętnie, zanim powiedział: „Zacznij jechać” . Kierowca odjechał samochodem od willi.

„Frances ma dobry gust w kwestii mody”.

Ton Damiena nieco złagodniał. „Musisz teraz wyglądać pięknie”.

Cherise od razu się ożywiła.

„Tak, masz rację. Frances wybrała dla mnie piękną sukienkę!”

Z ekscytacją opisała, jak wspaniała była jej sukienka. Jednocześnie trzymała go za rękę i poprowadziła, by dotknął jej sukienki. „Tutaj jest wstążka. Czujesz ją? To ładna wstążka!”

„Poza tym ta część jest skrojona w taki sposób, że moja talia wydaje się szczuplejsza. Czujesz to? Teraz wyglądam wyjątkowo szczupło...”

Gdy samochód jechał, ona niewinnie kierowała jego dłonią, by dotykał całego jej ciała.

Czasami jego ręka przypadkowo dotykała jej gładkiej skóry. Jednak ona nie przejmowała się tym i paplała dalej z zapałem.

Damien nie mógł powstrzymać się od uśmiechu, widząc jej radość.

Głupia dziewczyna.

Cherise mówiła tak dużo, że poczuła suchość w ustach. W tym samym momencie samochód się zatrzymał.

Kierowca sprawnie rozłożył wózek inwalidzki i otworzył drzwi, żeby pomóc Damienowi na niego wsiąść.

Cherise była oszołomiona widokiem pięknego i bogatego domu, który miała przed sobą.

Uważałam, że willa Damiena wygląda luksusowo.

Kto by pomyślał...

„Damien, co cię dziś sprowadza do Lenoir Residence? Och, racja. Prawie zapomniałem. Wczoraj się ożeniłeś. Czy zabierasz żonę, żeby poznała dziadka?”

Rozległ się szyderczy męski głos.

Cherise zmarszczyła brwi i odwróciła się w kierunku głosu.

Mężczyzna w czarnym stroju stał przy głównych drzwiach ze skrzyżowanymi ramionami. Spojrzał na Cherise i Damiena z uśmieszkiem.

Gdy spojrzała na mężczyznę, spojrzał jej w oczy i niespodziewanie puścił oko. „Czy to ta żona, którą poślubiłeś wczoraj?”

Cherise wzdrygnęła się.

Widziała go na portrecie rodziny Lenoir. Był kuzynem Damiena, Tristanem Lenoirem.

Tristan wyglądał na dżentelmena, ale był hulaką.

Podszedł do nich i bezczelnie popatrzył na Cherise. „Nie spodziewałem się, że będę miał tak piękną kobietę jak moja szwagierka”.