Rozdział 299

Właśnie wtedy rozbrzmiewa moja ulubiona piosenka i podskakuję z siedzenia. „TAK!!!” Mój nastrój znów się zmienia i mam mglistą świadomość, że później dostanę bata. Podbiegam do Miny i zaczynamy tańczyć. Nigdy nie byłam typem osoby, która lubi tańczyć, po prostu nie wiem jak, ale tutaj, z Miną i Nickolasem, ukryta w domu, gdzie nikt inny mnie nie widzi, nie mogę się zmusić, żeby w ogóle się tym przejmować. Pozwalam muzyce mówić mojemu ciału, co ma robić, i nie obchodzi mnie nic wokół mnie.

Słyszę cichy chichot gdzieś za mną i odwracam się, żeby zobaczyć, kto to. Kto jeszcze nas obserwuje? W pośpiechu potykam się o nogi i prawie ląduję twarzą na stoliku kawowym. Wielkie, silne ręce podnoszą mnie i pomagają mi się wyprostować.

„Cóż, widzę, że wszyscy mądrze wykorzystujemy nasz czas”. Znam ten głos, dlaczego go znam? Jest pocieszający... jak głos Camerona... ale nie sprawia, że mój brzuch mrowi w ten sam sposób.