Rozdział 6 Kolczyki z pereł

Asystent wspomniał: „Tej nocy, kiedy wychodziliśmy, nie mogłem wyraźnie zobaczyć twarzy kobiety. Ponadto nie było żadnych kamer w pobliżu... Nie udało mi się jej jeszcze zidentyfikować”.

„W takim razie wróć do magazynu, aby poszukać więcej wskazówek!” – poinstruował Dillan.

Tego dnia Dillan został poważnie ranny i rozważał możliwość doświadczenia seksu po raz ostatni, zanim umrze. Ponadto blizna na brzuchu kobiety wywołała u niego pewne wspomnienie. Z jakiegoś powodu zaproponował jej seks.

Później zdał sobie sprawę, że to był jej pierwszy raz.

Teraz, gdy był już całkowicie wyleczony, postanowił znaleźć tę kobietę. Jeśli się zgodzi, był gotów zakończyć swoje fałszywe małżeństwo z córką rodziny Holland i poślubić ją zamiast niej.

Kiedy Dillana nie było w domu, Katie wzięła szybki prysznic i zaczęła porządkować swoje rzeczy.

Z jej torebki wypadł kolczyk.

Katie zmrużyła oczy.

Miała na sobie zestaw perłowych kolczyków, kiedy uciekała ze swojego ślubu. Ale po opuszczeniu magazynu zauważyła, że brakuje jej jednego. Łatwo było zgadnąć, że drugi został w magazynie.

Wiedziała, że nie może pozwolić Dillanowi dowiedzieć się, co wydarzyło się tamtego dnia. Żaden mężczyzna nie zniósłby takiej zdrady. Gdyby się dowiedział, jej los byłby przesądzony.

Jednak kolczyk był dla niej zbyt cenny, żeby go po prostu wyrzucić.

Katie owinęła kolczyk papierem i ostrożnie go schowała.

Jakiś czas później Dillan wrócił do domu.

Niósł ze sobą torbę zakupów. Po ustawieniu tych rzeczy na stole, poszedł wziąć kąpiel.

Kiedy wyszedł, miał na sobie tylko luźny ręcznik kąpielowy.

Jego tors był odsłonięty, ukazując wyraźnie zarysowane mięśnie brzucha.

Katie nie była w stanie podziwiać jego sylwetki. Blizny szpecące jego ciało, dowody jego przeszłości, wzbudziły w niej poczucie strachu.

Myśl, że te blizny są pozostałością po bójkach, nie dawała Katie spokoju.

Gdy podszedł bliżej, ona trzymała kołdrę i skuliła się na skraju łóżka.

Dillan pochylił się i powiedział z uśmiechem: „Boisz się mnie?”

Katie, czując ciężar jego spojrzenia, odpowiedziała drżącym głosem: „Nie, nie boję się”.

„To dlaczego się trzęsiesz?”

Czując się przyparta do muru, Katie wykrzyknęła: „Ach, po prostu... jestem szczęśliwa...”.

"Naprawdę?"

Dillan przyciągnął ją bliżej.

„Nie!”

Krzyk Katie przeciął powietrze, gdy podniosła rękę w proteście. „Ja... mam okres. Nie sądzę, żebyśmy mogli... wiesz.”

Łzy napłynęły jej do oczu, ukazując jej bezbronność i niepokój.

Nie spodziewał się, że fałszywa panna młoda będzie taka nieśmiała.

Prosty test sprawił, że trzęsła się ze strachu.

Prawdę mówiąc, nie miał ochoty jej dotykać. Jego myśli były zajęte inną kobietą.

Mimo to uważał za haniebne to, że ona i jej rodzina go oszukały.

Dillan uśmiechnął się łagodnie. „Po prostu prześpijmy się, jeśli nie czujesz się dobrze, Judie.”

Jego ton wywołał u Katie dreszcze.

Odpowiedziała drżącymi ustami i zgasiła lampkę nocną.

Wkrótce jego ciche chrapanie wypełniło pokój.

Katie przez długi czas miała problemy ze snem.

Pozostała oparta o ścianę, z szeroko otwartymi oczami aż do świtu.

Następnego ranka wstała, miała cienie pod oczami i w stanie wyczerpania przygotowała sobie proste śniadanie.

Przy śniadaniowym stole zapytała cichym głosem: „Dillan, czy masz teraz pracę? Potrzebujemy pieniędzy, żeby przeżyć. Martwię się, że nie będę w stanie pokryć wydatków dla nas obojga z osobna”.

Czy ta zastępcza panna młoda oczekiwała, że on będzie zarabiał i ją utrzymywał?

Uśmiech Dillana nie sięgnął jego zimnych oczu.

„Może moglibyśmy zwrócić się o pomoc do twoich rodziców. Oni cię uwielbiają, Judie. Na pewno nie odrzuciliby twojej prośby?” – zadrwił.

Katie odebrało mowę.

Jej uśmiech zniknął.

Biorąc pod uwagę, jak trudno było przekonać Fabiana, by pokrył koszty leczenia jej matki, jak mogła oczekiwać czegoś więcej?

Ale jako Judie nie powinna się o takie rzeczy martwić.

Odwróciła wzrok i powiedziała: „Jesteśmy już małżeństwem. Wolałabym nie sprawiać więcej kłopotów moim rodzicom. Jeśli nie chcesz pracować, możesz zostać w domu. Robi się późno. Ja... Muszę iść do pracy. Proszę, pamiętaj o pozmywaniu naczyń”.

Po tych słowach wstała i wyszła.

Dillan obserwował bałagan pozostawiony na stole i nie robił żadnego ruchu, żeby go posprzątać.

Kilka minut później wkradł się jego asystent i coś mu podał.

„Panie, natknąłem się na to dziś rano w magazynie”.