บท 667

ขณะที่เธอหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า จู่ๆ ก็มีเสียงคุ้นเคยดังขึ้นในหูของเธอ “คุณหนู… คุณต้องมีชีวิตอยู่… ต่อไป…”

เสียงของนางเบอร์รี่ร่วมด้วยเสียงหวาน ๆ ของลูก ๆ ที่รักของเธอ

“ แม่จ๋า! แม่จ๋า! เราจะรอแม่กลับบ้านนะ!”